Wszystkie skarby świata tego
oddać musiałby królowi
jego sługa Girineldo,
by naprawić to, co zrobił.

Wczesnym rankiem dnia pewnego
gdy doglądał pańskiej zbroi,
zawołała wtem do niego
żona króla z komnat swoich:

-Girineldo, Girineldo,
uwierz, proszę, słowom moim
czekać będę przyjścia twego
w moim łożu dzisiaj w nocy.

-Pani drwisz ze sługi swego,
bo za tobą siła stoi.
-Wcale nie drwię, Girineldo,
czekam dzisiaj w łożu moim.

-Wyznacz więc godzinę jedną,
kiedy wejść mam do alkowy
-Kiedy tylko wzejdzie miesiąc,
ty do przyjścia bądź gotowy.

Wreszcie więc kochanka swego
już królowej widzą oczy,
czule tuli się do niego,
już ich miłość ma w swej mocy.

Wnet zmęczeni cicho leżą,
sen głęboki ich zaskoczył,
kiedy, oczom swym nie wierząc,
niespodzianie król nadchodzi.

-Co mam zrobić z tą kobietą?
Wszak nie mogę zabić żony!
Jeśli zginie Girineldo,
honor mój wraz z nim stracony.

Lepiej niech to skryje ciemność,
niech się nikt nie dowie o tym,
nigdy jeszcze wszak kobieta
nie oparła się miłości.