Stoisz samotna w księżyca kolii
Oblicze tonie w powodzi myśli
Spojrzenie ciężkie od melancholii
Nie widzi nawet, że wszyscy wyszli

Stoisz samotna, chociaż przez chwilę
Twój ukochany tuż obok stał
Jakiej się obcej zawierzył sile
Że tak go łatwo jej oddech zwiał?

Stoisz samotna naprzeciw nocy
Cisza się ciszy, choć w środku krzyk
Słowa nie mają już żadnej mocy
Dawnych wersetów cały czar znikł