Zawinięte w kłębek drogi liczą na swój czas,
Zamieniony w wielkie słońce dzień powoli gasł.

Chyba już czas wracać do domu.
W słońcu się chyli wierzbiny liść.
Chyba już czas wracać do domu.
W ciszy powrotu tak iść i iść.

Po zielonej, mokrej ziemi głośniej śpiewa wiatr.
By najkrótszą drogę wybrać wróży z liści kart.

Chyba już czas wracać do domu...

Światło dnia już pobłądziło w drzewach i na ścieżce.
Nie okryty mrokiem został tylko wyraz „jeszcze”.

Chyba już czas wracać do domu...