Jak powiedzieć Ci o tym i jak o tym przemilczeć,
gdy już tyle razy mówiono.
Jak uwierzysz mi znów i jak podasz mi uśmiech,
gdy już tyle razy skłamano.
Co zrobić żeby być tutaj, gdy tutaj tylko są wierni,
a słów przecież więcej nie wymyśle.
Nie płacz już, pora śmiać się.
Nie muszę być tym który nie kłamie.
Tylko czemu wciąż jestem przechodniem?

A przecież gdzieś jeszcze są ci którzy naprawdę kochają
i ci którzy płaczą łzą
i ci którzy serca mają.
Bo przecież.gdzieś jeszcze są ci którzy naprawdę kochają
i ci którzy płaczą łzą
i ci którzy serca mają.

Czemu chcesz już umierać, czemu chcesz żegnać się z przyjaciółmi,
gdy do pociągu tyle czasu.
On zostawił Cie po pierwszej nocy, rankiem pościel jeszcze ciepła,
herbata jeszcze dobrze nie ostygła.
Nie muszę być tym który Cie nie odrzuci i tym który wierzy w wiersze.
Tylko czemu miedzy nami liczy się jedynie łózko?
Nie płacz już pora śmiać się.
Zanim znów zamienisz samotność w wino,
zapytaj przechodnia o imię.

A przecież gdzieś jeszcze są ci którzy naprawdę kochają
i ci którzy płaczą łzą
i ci którzy serca mają.
Bo przecież.gdzieś jeszcze są ci którzy naprawdę kochają
i ci którzy płaczą łzą
i ci którzy serca mają.