Upokarza mnie miłość, przestaje być sobą
I myślę tylko o tym, co się dzieje ze mną
Niebo się wydaje przykryte żałobą
A ziemia albo zimną albo nieprzyjemną

Nie mam wtedy żalu, nie mam żalu dla ludzi ni litości
Przeglądam się zbyt długo, zbyt długo w przejrzystym zwierciadle
I długo wyobrażam, że w dawnej miłości
Ocierając się biernie na snu prześcieradle

Ref.
Gubię się, chce rozmawiać i bezradnie stoję
Widząc śnieg lub malachit, obserwując stropów
I patrząc na samotność, z którą się rozstaje
Wciągam chrapiąc nozdrzami zapach heliotropów /x2

Nie wróci długo spokój, lata całe będę
Nie rozumiał mych czynów, suchy blasku ziemi
Patrzę jak na ugoru zaniedbaną grzędę
Na mą duszę spętaną więzami nowymi
Na mą duszę spętaną więzami nowymi
Na mą duszę spętaną więzami nowymi
Na mą duszę spętaną więzami nowymi

Upokarza mnie miłość przestaje być sobą
Przestaje być sobą
Przestaje być sobą
Przestaje być sobą