Czy jedziesz pociągiem gdzieś, czy samochodem
Albo gdzieś hulasz na dobry łyk,
Przy samochodów nadmiarze nie w zgodę
Z życiem nietrudno ze światu zejść w mig.

Choćby wypadek: w Zamoskworzeczem
Trzech wieźli grzebać jednego I “fryc”.
Wszyscy dostali I “fryc” okaleczeń,
Tylko ten w trumnie na podziw ich - nic.

Płaczki szlochały przez zęby co siły.
Diakon i ten nie brał już górnych nut.
Trąby fałszywo wciąż wręcz “cyganiły”,
Tylko ten w trumnie nie skłamał na cud.

Były naczelnik i tajny rozbójnik
W czoło całował i ze wstrętem pluł.
Wszyscy to samo… i tylko ten w trumnie
Oczy paskudnie i brzydko im kluł.

Lecz huknął grzmot, cóż, na to nie ma rady,
Wszystko ma w nosie przyroda bez świec.
W mig tłum się rozbiegł pod dachy i chaty,
Tylko ten w trumnie nie zechciał tam biec.

On gwiżdże na deszcz i włos mu nie spadnie.
Gorzej żyjącym mieć ze szmat swój kram.
Lecz nie potrzebni są zmarłym już szatnie,
Swój maja dach i nie są równi nam.

Jakbyś nie pędził, wciąż ktoś cię wypędza,
Mocna nalepka jak we łbie zły znak.
Ach, chyba nic nie zagraża ci w nędzę,
Gdyś tylko sam się zamienił we wrak.

Można w zbiorowych, a można w oddzielnych,
Martwym nie trzeba dbać stale o kat.
Ależ, zuch z niego, kłopotów piekielnych
Nam nie zadaje na Boski nasz sad.

W tym społeczeństwie, w cesarstwie tym cieniu,
Nie ma wypadków, zagrożeń i trosk.
Wszyscy chodzimy pod Bogiem w cierpieniu.
Tylko ten w trumnie jest trwały jak wosk.

“To nieboszczyków apoteoza!” -
Słychać wyrzuty, a ja swoje wiem -
W końcu przejedzie nas ktoś, lecz ktoś spoza
Tylko tych w trumnie, co śpią wiecznym snem.