Rosną w lesie: olcha, buk i klon,
Sosen parasolki drżą,
Cień brzozowy jak zielony klosz,
A tu są kasztany, o!

Czterdzieści kasztanów tu stoi pod rząd,
Bo, proszę panów, aleje tu są.
Pod każdym ławeczka i nie ma dwóch zdań,
Miło tu siąść, proszę pań.

A gdy obudzi wielkie piwonie
Radosny zgiełk słonecznych trąb,
Każdy zakocha się nieprzytomnie
W kimkolwiek bądź jak nie wiadomo kto!

Czterdzieści kasztanów przytuli ze sto
Par zakochanych, co wzdychać tu chcą.
Gdy westchną porządnie, posypie się liść,
"Oj, mamo, ja chcę stąd iść".

Scyzoryków, co kaleczą pnie,
Ani bezsensownych wróżb,
Prognostyków: "kocha, albo nie"
Nie będziemy znosić już!

Czterdzieści kasztanów zebrało się tu
Z sercem przebitym strzałami na pniu
I jęcząc żałośnie, aż strzępił się liść,
Postanowiły stąd iść.

I namówiły wielkie piwonie,
Ażeby też odeszły stąd
W wiadomym celu, choć nieprzytomnie,
Jakkolwiek bądź i nie wiadomo gdzie!

Czterdzieści kasztanów odeszło i co?
Gdzie są aleje, aleje gdzie są?
I choć na ławeczce przysiądzie tu kto,
Oj, panie, to już nie to!

O, panie, to już nie to!