CHRISTINE:
Tak się boję
Więc nie nalegaj
Raoul, proszę
Bo tak się lękam

On porwie mnie
Przeczuwam to, wiem
I rozdzieli na zawsze
Nie znajdziesz mnie – nie ...

Bo koszmarem jest dziś dawny sen
A gdy schwyta mą myśl w swoją sieć
Będzie śpiewać ten głos
W duszy mej aż po kres
Będzie śpiewać ten głos
W duszy mej aż po kres...

CARLOTTA:
To wariatka!

[CARLOTTA i pozostali wychodzą]

RAOUL [do CHRISTINE]:
Mówiłaś mi,
Że człowiekiem tylko jest
Lecz póki żyw (!)
Prześladować będzie cię

CHRISTINE :
Tak czy tak jest źle
Odpowiedź jaką dać
Czy aby dalej żyć
O życie muszę grać?
Czy tego zdradzić mam
Co w głos mój duszę tchnął?
Przynętą jestem dziś
Pułapką jest mój głos

Tak, wiem – on czyni zło
Skrupułów nie ma w nim
I choć nie powiem: Nie
To jednak, chciałabym
O tak – ja zgadzam się
Na szalę rzucić śpiew
W operze od Upiora

RAOUL:
Christine, Christine
Nie pomyśl o mnie źle
Sam lekam się
Lecz w głosie twym
Jest nadzieja...

[CHRISTINE wybiega, RAOUL do wyimaginowanego Upiora]

RAOUL:
A więc wojna, przewrotny przyjacielu
Ale tym razem to ciebie (!)
Czeka katastrofa