RAOUL:
Na dach, a dalej gdzie?

CHRISTINE:
Nie każ mi wracać!

RAOUL:
Zawróćmy stąd!

CHRISTINE:
Tam zginę!
Tam czuję jego wzrok...

RAOUL:
Christine, spokojnie...

CHRISTINE:
Palący wzrok.

RAOUL:
To niemożliwe

CHRISTINE:
Po trupach będzie szedł, by zdobyć mnie

RAOUL:
Tu nie ma żadnej zjawy!

CHRISTINE:
Bo Upiór tej Opery – ja wiem – ma za nic śmierć

RAOUL:
To tylko głupie bajki
Pamiętaj – to sen nie Upiór tej Opery!

CHRISTINE:
O nieba, kim jest ten...

RAOUL:
O nieba, kim jest ten...

CHRISTINE:
Co sieje śmierć?

RAOUL:
Złowrogi cień?

CHRISTINE:
Nie zdołam uciec stąd...

RAOUL:
Czy będziesz słyszeć głos...

CHRISTINE:
Po życia kres

RAOUL:
Po życia kres?

CHRISTINE + RAOUL:
Noc labiryntem jest
Nie zbłądźmy w nim
O tak – bo Upiór tej Opery ma
We władzy sny

RAOUL:
To sen (!), nie Upiór tej Opery

CHRISTINE:
Ja tam byłam
Znam ten świat, którym rządzi mrok
Znam ten świat, w którym dzień
Ustępuje już nocy, nocy...

On tam żyje!
Jak zapomnieć upiorną twarz?
Jak zapomnieć koszmarny ten kształt?
Zniekształcony przez ból
Aż zatraca swą postać
Wśród mroku, mroku...

Lecz ten głos wlewał w serce taki słodki ton
Lecz ta noc rozjaśniała duszę mą
I muzyka przeniosła mnie do gwiazd!
Taki głos słyszałam pierwszy raz...

RAOUL:
To był sen
Tylko sen i więcej nic

CHRISTINE:
A w oczach miał
Niezgłębiony wieczny żal
Bo dobrze znał
Wielki chłód i wielki żar

RAOUL:
Christine...
Christine...

UPIÓR:
Christine...

CHRISTINE:
A to co?