EPan, gdy się w sBmercu przyjmie,D jest jak kwiAat,E spragniony ciDepła słonecznAegEo.
/ EWięc przypłyń,Bm o światło, z głDębin niepojętAego dniaE i oprzyj siDę na mym brzAegEu. /x2

PłEoń nie za blBmisko niebaD i nie za dalAeko.E Zapamiętaj,Bm serce, tDo spojrzAenie,
Ew którym wiBmeczność cDała ciAebie czeka. PłEoń nie za blBmisko niebaD iA nie za dalEeko.

Schyl się, serce, schyl się, słońce przybrzeżne, zamglone w głębinach ócz,
/ nad kwiatem niedosiężnym, nad jedną z róż. /x2

/ Płoń nie za blisko nieba i nie za daleko. Zapamiętaj, serce, to spojrzenie,
w którym wieczność cała ciebie czeka. Płoń nie za blisko nieba i nie za daleko. /x2

/ Płoń nie za blisko nieba i nie za daleko. /x4