Niegodne nas - za sprawy błahe        A B A
(Drobnych utrapień lichy towar)       A B A
Płacić rozpaczą, gniewem, strachem,   A B A
Zużywać w kłótniach cenne słowa,      A B A
By, kiedy przyjdzie pora na nie -     Dm
Na strach prawdziwy, gniew i rozpacz  Dm A
Ujrzeć, że nie jesteśmy w stanie      A B A
Wielkim wyznaniom sprostać.           A B A
Bo roztrwonione zrywów skarby,        Dm
Słów dźwięcznych - pogryzione złoto;  Dm A
Byle nas szalbierz bierze w karby     A B A
Smakując swój słowotok.               A B A

Nie ma spraw błahych, są niegodne     Dm A Dm A Dm A Dm (C)
Szlachetnych, co szlachetność czczą,  F C F C F C F (D)
A nie pochylą się, by podnieść        Gm D Gm D Gm D Gm (B)
Grosz lepki śliną, albo krwią.        A B A B A B A (B)

Nie ma słów cennych ani tanich -
Są źle użyte, lub nie w czas;
Leczy się nimi, albo rani:
Dajemy z nas, co kipi w nas.

I nie tak łatwo jest roztrwonić       Dm A
Rozpacz i gniew, a zwłaszcza strach,  Dm A
Chyba że ktoś sam siebie goni         Dm A
I nie dogania - nawet w snach.        A B A (A B A)

Niegodnie śnić, gdy świat się kruszy
W rękach tych, którzy nie śpią nigdy.
Czyści - nie ujdą w nim katuszy,
Zbrukani - nie doznają krzywdy.
Ktoś musi swą uderzyć kopią
W zwodnicze, niewidzialne wrota,
Co zatrzaśnięte, za Utopią,
Gdzie zwykła, ludzka drży - tęsknota.
Nie czas na swary, płaskie troski,
Owies dla osła, chamstwo plebsu;
Ci pragną pojąć zamysł boski -
Ci - zepsuć to, co mogą zepsuć.

Są sny - i sny, Ja wolę pospać
Zanim pomyślę, kogo bić.
Strach rządzi mną i gniew i rozpacz,
Lecz - przede wszystkim chęć, by żyć.

Ktoś musi co dzień karmić osła
By dotrzeć tam, gdzie dotrzeć chce -
Plebs umie płaskim troskom sprostać,
O wrotach do Utopii wie;

Lecz próżnej strzeże się nadziei,     Dm A
Choć o dostatku godnym śni:           Dm A
I - co zepsuje - to poklei            Dm A
Są sny - i sny.                       A B A