Spójrz na ten asfaltowy pazur co topi niebo z celofanu!               D# Dm
Huczący lej sprężonych gazów wytryska z niewidocznych kranów!         D# Dm
Płonący tiul falami dwiema niknąc odsłania czerni odlew               C#m Em Bm
A tam jest otchłań w której nie ma miejsca na jeden ludzki oddech...  F#m Dm0 F#m Am

Komórkom tkankom plastrom miodu żyłkom na liściu pajęczynom
Wszystkim strukturom kryształowym w sposób ten sam i żyć i ginąć!
Każde poczuje unerwienie ten ból na wskroś duszności atak
Gdy się rozłazi ciało ziemi pod czarnym palcem antyświata!

Za tą zasłoną która płonie, uparcie żyliśmy - owady                   Dm E Gm
Wierzące w trajektorie komet, w siebie, w pomyślne gwiazd układy      Dm E Gm
Teraz ten paluch nas rozdusi jak wszy schwytane w światła smudze      D# Dm
I gwiazd posypią się okruchy, by schnąć na proch w tej centryfudze    Gm Fm0 A7 A

W tym wirze my już proch znikomy skorupki krabów planet jajek         D# Dm
Ziemia porosła w nocny płomyk jaki przeważnie próchno daje            D# Dm
Krążymy w osypisku gwiazd, dwa niewidoczne ziarnka soli               C#m Em Bm
I ginie świat, a nas, a nas; tych kilka małych miejsc                 F#m Fm0 F#m Am
Wciąż boli                                                            Dm