Nosisz swą urazę jakby to była korona negatywności,
Oceniasz, co będziesz, czego nie będziesz tolerował,
Zdesperowany by trzymać kontrolę nad wszystkim i wszystkimi,
Niezdolny wybaczyć twoim szkarłatnym listonoszom.

Trzymaj to kurczowo jakbyś trzymał kamień węgielny. W przeciwnym wypadku wszystko runie.
Wygląda na to, że z Tobą jest podobnie, przyjacielu. Panuj nad tym do samotnego końca.
Trzymaj to kurczowo jakbyś trzymał kamień węgielny. W przeciwnym wypadku wszystko runie.
Przerażony byciem złym. A ultimatum? - więzienna cela.

Saturn wschodzi, wybierz jeden lub dziesięć. Trzymaj się lub bądź znów upokorzonym.

Trzymaj to kurczowo jakbyś trzymał kamień węgielny. W przeciwnym wypadku wszystko runie.
Wygląda na to, że z Tobą jest podobnie, przyjacielu. Panuj nad tym do samotnego końca.
Saturn wschodzi, kolejne koło zatacza.
Saturn wschodzi, Jeden, Dziesięć. Nieświadom uczynionych zniszczeń.

Nosisz swą urazę jakby to była korona negatywności,
Oceniasz, co będziesz, czego nie będziesz tolerował,
Zdesperowany, by trzymać kontrolę nad wszystkim i wszystkimi,
Niezdolny wybaczyć twoim szkarłatnym listonoszom.

Nosisz swą urazę niczym koronę. Rozpaczliwie pragnąc kontrolować.
Niezdolny wybaczyć. I toniemy coraz głębiej.

Określając, ograniczając, a toniemy coraz głębiej.



Saturn znów wraca, by wszystko Ci pokazać,
Pozwala Ci wybrać, czego nie dojrzysz i wtedy
ściąga Cię w dół niczym kamień lub też ponownie wynosi cię w górę.
Wypluwa Cię jak dziecko, lekkie i niewinne.

Saturn znów wraca. Wynosi Cię w górę jak dziecko,
lub ściąga Cię w dół jak kamień.
By strawić Cię, póki nie zdecydujesz by to uwolnić.






Zrzuć z siebie kamień. Pozwól pocałować się wodzie,
i przemień ową chłodną, obarczoną przeznaczeniem kotwicę,
Zrzuć z siebie kamień. Pozwól porwać się oceanowi
i przemień te ciężkie urazy w złoto.

Wypuść.