parlando:
Słyszysz, Pamelo, ten śpiew i dźwięki gitar?
To śpiewają chłopcy z naszego puebla.
Jutro o świcie idziemy w świat.
Głód wypędza nas z tego pustego stepu,
na którym rosną tylko kolczaste opuncje.
Może w dalekim mieście znajdziemy odrobinę chleba i odrobinę szczęścia?)

Niebo skCąpi suchej ziemi kropli Dmdeszczu,
niebo sGkąpi szczęścia biednym tak, jak Cmy.
UkochCany, to jest nasz ostatni Dmwieczór,
odejdGziemy, kiedy błyśnie siwy CśwC7it.
Za tym pFustym stepem G7miasto jest ogCromne,
dla nas dwCojga tam zbuduję piękny Gdom,
przyślę lCist, a potem ty przyjdziesz Dmdo mnie,
odnajdGziemy szczęście G7swe daleko Cstąd.


parlando:
Już tylu chłopców odchodziło z naszego puebla
i wszyscy przysięgali swym dziewczynom,
że wkrótce je do siebie zabiorą – żaden nie przysłał listu.
Pewnie i w tym mieście życie jest łatwiejsze, niż u nas.
Żegnaj więc, kochany, lecz proszę cię:
nie zapominaj nigdy o mnie.


Księżyc swoją złotą twarz pochylił nisko,
niech nie słucha – nie zrozumie naszych słów.
Chociaż wiem, że nie otrzymam twego listu,
mów o szczęściu, o spotkaniu naszym mów.
Za tym pustym stepem miasto jest ogromne,
dla nas dwojga tam zbudujesz piękny dom,
przyślę list, a potem ty przyjedziesz do mnie,
odnajdziemy szczęście swe daleko stąd.


Ref. Parlando:
Już tylu chłopców…