ALFRED:
Panie profesorze, stałem z nim przed lustrem, ale widziałem tylko siebie. On nie ma odbicia!

ABRONSIUS:
Szkoda, że mnie przy tym nie było!

ALFRED:
Panie profesorze, jest mi zimno, jestem zmęczony i muszę odnaleźć Sarę!

ABRONSIUS:
Widzisz ten gwiazdozbór, chłopcze? To Orion!
Niebo gwiaździste nade mną, logika we mnie!

ALFRED:
Panie profesorze, czy jesteśmy tu bezpieczni?

ABRONSIUS:
Śmiertelnie!

VON KROLOCK:
Hej tam! Hej, starczył łyk, Profesorze
Kropla krwi tyle zmienia w nas
Chciał pan wejść w mroczny świat, Profesorze
Badacz sam się obiektem stał

ABRONSIUS:
Nie docenia pan nauki, Von Krolock, skończy pan w formalinie jako ozdoba mojej kolekcji!! Będzie pan żył ze mną na kartach gotyckich romansów!

KROLOCK:
Skąd ten lęk? Przed czym zmięka nasz Alfred?
Jego cel jest tu wśród tych ścian

ABRONSIUS:
Walczyć chce!

VON KROLOCK:
I znów błąd, Profesorze!
W garści już jego duszę mam!