Słońce cofa się w popłochu             G D
z dnia na dzień                        C G
ubywa mu mocy i coraz wcześniej        Em D
trzepoce o szyby ćma nocy              C D Em
przechyla się ku jesieni ziemia        C D D7
bo zachodzi mgłą lustro nieba          G D B7 Em
w tym lustrze niczym odrzucone rzeczy  C D Em
odbijamy się pomniejszeni              C D D7
bo przekwitły w nas wonne metafory
i na dłoni usypana garść popiołu
z wszystkch uniesień majowych
bo grzechoczą w nas pola makowe
jak zamyślone nad marnością świata
filozofów zasuszone głowy