Już księżyc dawno utonął w jeziorze
Już wszyscy posnęli dawno w komorze
Tylko Jaśko wzdycha i patrzy tęsknie
Z żalu mu mało serce nie pęknie
I nie smakuje mu piwo ni piernik
Twarz ma ponurą kiej ten popielnik

Bo go dziewczyna rzuciła wodnica
W rozdartym sercu mokra tęsknica
A ludzie się śmieją okrutnie wciąż z Janka
Że nie starczyła mu ziemska kochanka
Że wolał po stawie tańcować z rusałką
Raczyć się wspólnie bagienną gorzałką

Na cóż ci było deszczową porą
Hasać z rusałką do żartów skorą
Po cóś zamienił brzóski na ziele
Po cóś na wodne liczył wesele
Teraz więc tęsknić będziesz do śmierci
Żal niech ci ludzkie trzewia przewierci

Na cóż ci było deszczową porą
Hasać z rusałką do żartów skorą
Teraz więc tęsknić będziesz do śmierci
Żal niech ci ludzkie trzewia przewierci
Po cóś zamienił brzóski na ziele
Po cóś na wodne liczył wesele
Teraz więc tęsknić będziesz do śmierci
Żal niech ci ludzkie trzewia przewierci