„Mój Mistrzu”

On szedł w spiekocie dnia
   I w szarym pGmyle dróg.
   A idąc A7uczył kochać i przebDmaczać

On z celnikami jadł,
   On nie znał, kGmto to wróg,
   PochyA7lał się nad tymi, którzy płaDmczą.


      MDmój Mistrzu, przede mną droga,
      Która przebyć musze tD7ak, jak GmTy.
      MA7ój Mistrzu, wokoło ludzie,
      Których kochać trzeba tDmak, jak Ty.

Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar
      Wziąść w ramiona tD7ak, jak TGmy.
      MA7ój Mistrzu, poniosę wszystko,
      Jeśli będziesz ze mną Dmzawsze Ty.

On przyjął wdowi grosz
I Magdalena łzy,
Bo wiedział co to kochać i przebaczać.
I późną nocą On
Do Nikodema rzekł,
Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać.

Idziemy w skwarze dnia
I w szarym pyle dróg,
A On nas uczy kochać i przebaczać.
I z celnikami siąść,
Zapomnieć, kto to wróg,
Pochylać się nad tymi, którzy płaczą.