Nagle serca zabiły
Jak te dzwony na trwogę
Z bram, zaułków wybiegli
Przyczajeni wrogowie
Czarne krzyże na płaszczach
W oczach złość i nienawiść
W murach starego Gdańska
Całą radość chcą zabić

Nie szczędzono nikogo
Nie dawano pardonu
Tak zginęli pospołu
Z rąk wrażego zakonu
Matka, co swoim dzieciom
Obiecała zabawkę
I ci młodzi, co teraz
Już tu będą na zawsze

Dumny będziesz, komturze
Gdy zobaczysz swe dzieło
W krwi i ognia purpurze
Życie stąd upłynęło
Przejdą wieki i lata
Przyjdzie za to zapłata
Krew przelana w tej zbrodni
O swej cenie przypomni