Płynąć znów ze sztormu w sztorm
Byle jak najdalej, jak najdalej stąd
Opłynąć znów dokoła Horn
Poczuć siłę swoich rąk

Słyszę w głowie ryk potężnych fal
Myśli me wędrują w sinomorską dal
Gdzieś na horyzoncie żagli widzę biel
One wzywają mnie

Mroźny wiatr igłami bije w twarz
Wciska się pod kaptur, żyć nie daje nam
Przymróżone oczy śledzą nikły blask
Gwiazd, które wiodą nas

Świt nadejdzie łamiąc nocy czerń
Przyniesie nadzieję na spokojny sen
Dookoła wichry, mgła i wodny pył
Byle starczyło sił