Najpiękniejsza jest Nike w momencie kiedy się waha  Am
prawa ręka piękna jak rozkaz                        Am F
opiera się o powietrze                              F
ale skrzydła drżą                                   F Am

Widzi bowiem samotnego młodzieńca                   C
idzie długą koleiną                                 C G
wojennego wozu                                      F
szarą drogą w szarym krajobrazie                    F C
skał i rzadkich krzewów jałowca                     C G
ów młodzieniec niedługo zginie                      C
właśnie szala z jego losem                          C G
gwałtownie opada                                    F C
ku ziemi                                            G

Nike ma ogromną ochotę podejść i pocałować go w czoło
ale boi sięże on który nie zaznał słodyczy pieszczot
poznawszy ją mógłby uciekać jak inni w czasie tej bitwy
Więc Nike waha się

i w końcu postanawia pozostać w pozycji             C
której nauczyli ją rzeźbiarze                       C G
wstydząc się bardzo tej chwili wzruszenia           F
rozumie dobrze                                      C
że jutro o świcie                                   G
muszą znaleźć tego chłopca                          C
z otwartą piersią zamkniętymi oczyma                C G
i cierpkim obolem ojczyzny                          F
pod drętwym językiem                                C G