Utwór nagrano w studiu „na żywo”, bez montażu – w 3 podejściach[4]. Kilka dni później nagrano utwór ponownie, z nowo pozyskanym perkusistą Bobbym Harrisonem. Wersja została jednak uznana za gorszą i do rozpowszechniania weszła wersja pierwotna. Główny motyw muzyczny utworu grany na organach Hammonda jest zainspirowany przez Arię na strunie G z III Suity Orkiestrowej D-dur (BWV 1068) Johanna Sebastiana Bacha – nie jest jednak dosłownym cytatem muzycznym. Słychać również odniesienie muzyczne do kantaty Wachet auf, ruft uns die Stimme (BWV 140) tego samego kompozytora[5]. Utwór cechuje się psychodelicznym tekstem Keith Reida. Według autora[4] tytuł wpadł mu do głowy na imprezie. Sam tekst powstał jako luźny ciąg skojarzeń (strumień świadomości). W oryginale kompozycja miała 4 zwrotki, lecz na singlu znalazły się tylko dwie. Trzecia i (rzadziej) czwarta jest wykonywana wyłącznie na koncertach Procol Harum na żywo. Zwrot A whiter shade of pale od tego czasu stał się w angielszczyźnie popularnym stałym związkiem frazeologicznym i jest często parafrazowany do formy X er shade of Y (jakiś odcień czegoś). Polskie niezbyt dosłowne tłumaczenie tytułu (Bielszy odcień bieli) również doczekało się parafraz – m.in. w tytule audycji radiowej Programu III Polskiego Radia (oraz płyty) Bielszy odcień bluesa. Na rynek mała płyta trafiła 12 maja 1967. W czerwcu wszedł na 1. miejsce brytyjskiej listy przebojów pozostając tam 6 tygodni[6]. Kompozycja dotarła również do pierwszego miejsca w innych krajach europejskich. W USA utwór dotarł do 5. miejsca listy przebojów, sprzedając się w ponad milionie kopii[7]. W roku 2005 były organista Procol Harum, Matthew Fisher wytoczył proces przeciwko Brookerowi i producentowi twierdząc, że był współautorem muzyki utworu (zmienił niektóre akordy i dołączył drugi motyw muzyczny w kontrapunkcie)[8]. Fisher wygrał proces w grudniu 2006. Przyznano mu 40% tantiem – lecz nie od dnia skomponowania utworu, a tylko od 2005 roku[9]. Gary Brooker i producent (Onward Music) odwołali się od wyroku sądu do wyższej instancji (Court of Appeal of England and Wales) w 2007. W kwietniu 2008 zapadł wyrok podtrzymujący współprawa autorskie Fishera[10], lecz odmawiający mu tantiem – ponieważ roszczenie zostało zgłoszone 38 lat po skomponowaniu. Pełne prawa autorskie otrzymał ponownie Brooker[11]. W listopadzie 2008 Matthew Fisher uzyskał możliwość odwołania się od tego wyroku do Izby Lordów[12]. Apelacja została przedstawiona w kwietniu 2009. Wyrok zapadł 30 lipca 2009 – przywrócono orzeczenie 1 instancji. Lordowie stwierdzili, że w brytyjskim prawie nie ma limitów czasowych ograniczających możliwość zgłoszenia roszczeń do praw autorskich. Prawa do części przyszłych tantiem przyznano zatem ponownie Fisherowi[13].