Raz staruszek, spacerując w lesie, Em A7 Em A7
Ujrzał listek przywiędły i blady Em A7 B7
I pomyślał: - Znowu idzie jesień, Em A7 Em
Jesień idzie, nie ma na to rady! C B7 Em A7

I podreptał do chaty po dróżce, C D G Em
I oznajmił, stanąwszy przed chatą C D G Em
Swojej żonie, tak samo staruszce C D G Em
Jesień idzie, nie ma rady na to! C B7 Em A7 Em B7

A staruszka zmartwiła się szczerze,
Zamachała rękami obiema:
- Musisz zacząć chodzić w pulowerze.
Jesień idzie, rady na to nie ma!

Może zrobić się chłodno już jutro
Lub pojutrze, a może za tydzień?
Trzeba będzie wyjąć z kufra futro,
Nie ma rady, jesień, jesień idzie!

A był sierpień. Pogoda prześliczna.
Wszystko w złocie trwało i w zieleni.
Prócz staruszków nikt chyba nie myślał
O mającej nastąpić jesieni.

Ale cóż, oni żyli najdłużej,
Mieli swoje staruszkowe zasady
I wiedzieli, że wcześniej czy później -
Jesień przyjdzie. Nie ma na to rady.