1.Wynurzony z ciemności Przedwieczny,
Nie mający początku i końca
Ramiona rozpiął na niebie w twórczym geście
I rozkazał: "Niech się stanie słońce."
Światło, światło, światło,
Miliardy nowych słońc.
Światło, światło, światło,
To On! To On! To On! To On!

2. I nadświatem się schylił Przedwieczny,
Tchnieniem własnym go dotknął, pouczył.
Istotą swoją otulił i osłonił
I rozkazał: "Niech się stanie życie."
Życie, życie, życie,
Od podstaw, od atomów.
Życie, życie, życie,
To On! To On! To On! To On!

3. I popatrzył na ziemię Przedwieczny
I zachwycił się pięknym swym dziełem.
Przywołał do siebie stworzenie wybrane
I powiedział: "Kochaj, jesteś człowiekiem."
Miłość, miłość, miłość,
Drżących ludzkich serc ton.
Miłość, miłość, miłość,
To On! To On! To On! To On!
To On!