Ufam w Bogu w nieszczęściu mem, * że mnie On pocieszy
A tak w ciężkim żalu moim, * łaskawie rozśmieszy.

Obróci mój płacz w wesele * Przydawszy rozkoszy,
Nie potężna zła to chwila, * łatwo ją rozproszy.

Sam ja nie wiem zkąd wiatr wieje * ku wdzięcznej ochłodzie,
Już wyglądam ze wszystkich stron, * będąc na swobodzie.

Nadzieja mi sama tuszy, * myśl mi naprawuje,
I ukazuje do Pana, * co wszystko szafuje.

Choćbym ja się pod ziemię skrył, * i tam mię ty znajdziesz,
Choćbym się też w skale zawarł, * i tam mię dosiężesz.

Przetóż stanąwszy z daleka * przykładem grzesznika,
I mówię: Boże! czemuś mię * opuścił nędznika!

Już przyszedł czas polepszenia * żywota mojego,
Com z młodych lat na tym świecie * broił wiele złego.

Zmiłujże się już nademną, * o mój wieczny Panie!
A do uszu Twoich świętych, * przyjmij me wołanie.

Tylko, abym cierpliwym był, * w tym to krzyżu moim,
Rządź mię Ty ku chwale swojej, * Duchem świętym Twoim.

Jeźli mię też chcesz doświadczyć, * i toć wolno Tobie,
Doświadczajże póki raczysz, * a probuj mię sobie.

Cały dzień, całą noc wołam, * Boże mój do Ciebie,
A Ty prośbie mojej nie chcesz * miejsca dać u siebie.

Zażyj miłosierdzia Twego, * uskrom wielkie męki,
Jużem upadł ze wszystkich stron, * przez gniew Twojej ręki.

Gdy okażesz nad upadłym * moc Twojej opieki,
Będę Cię za taką łaskę * wysławiał na wieki.