Ref.: PCanie, dFobry jak cGhleb,
      Badź uwielbAmiony od sFwego KoścGioła,
      Bo TCyś do kEmońca nas FumiłCował,
      Do kDmońca nGas umiłCował.

1. Tyś na pustkowiu cDmhleb rozmnożył, PGanie, Dm 
   Byśmy do nGieba w drDodze nie ustGali,
   Tyś stał się mAmanną wędGrówców przez zCiemię,
   Dla tych, co dGotąd pCrzy Tobie wytrGwali.

2. Ziarna zbierzemy, odrzucimy chwasty,
Bo łan dojrzewa, pachnie świeżym chlebem,
Niech ziemia nasz stanie się ołtarzem,
A chleb komunią dla spragnionych Ciebie.

3. Ty nas nazwałeś swymi przyjaciółmi,
Jeśli spełnimy, co nam przykazałeś.
Cóż my bez Ciebie, Panie, uczynimy?
Tyś naszym życiem i oczekiwaniem.

4. Tyś za nas życie swe oddał na krzyżu,
A w znaku chleba w światyniach zostałeś,
I dla nas zawsze masz otwarte serce,
Bo Ty do końca nas umiłowałeś.