1. Ach, Ojcze pełen litości,
Spojrzyj na owe dusze,
Które dług swych nieprawości
Przez czyśćcowe katusze
Płacą Twej sprawiedliwości,
W opłakanym swym stanie,
Braterskiej żebrzą miłości,
Przez rzewliwe wołanie

2. My też jesteśmy winnymi
Podobnego karania;
Tym jednak szczęśliwymi,
Że jeszcze zmiłowania
U Ciebie doznać możemy,
Gdy dla Twojej miłości
Z całego serca płaczemy
Za nasze nieprawości.

3. Lecz, którzy z tej doczesności,
Brudem grzechu skalani,
Przenieśli się do wieczności,
W czyśćcu są zatrzymani,
I tam w pokucie doczesnej
Długi swe odpłacają,
Nasz z tej męczarni bolesnej.
O ratunek wzywają.

4. Któż im się wymówić może?
Któż ich nie chce wspomagać?
Któż nie będzie, dobry Boże ?
Ciebie za nimi błagać!
Zmiłuj się nad nimi, Panie!
Odpuść ich ułomności.
Daj im z Tobą pomieszkanie,
W wiekuistej światłości.