W bój poszedł krwawy hufiec harcerzy,
Proporzec z krzyżem wiódł ich do boju,
Wiodły ich cienie zmarłych rycerzy
Bronić Ojczyzny praw i pokoju.
Na święty bój, na święty, harcerzy rój
Poszedł w okopy na trud i znój.
Oddali Polsce swe życie młode,
O własnym szczęściu swój sen wiośniany.
Kul kilka w piersi wzięli w nagrodę,
Trzy łokcie ziemi i krzyż drewniany.
Pod gradem kul, pod gradem, wśród naszych pól
Legli nieczuli na łzy i ból.
Pomnąc na cienie poległych druhów,
Idziem jak oni w świata wyżyny,
A za przykładem świetlanych duchów
Ideał życia zamienim w czyny.
Z bałtyckich fal, z bałtyckich, z tatrzańskich hal
Zwycięskie „Czuwaj!” popłynie w dal.