Ciężko ranny w boju chwały
I zbroczony własną krwią,
W petach leży Orzeł Biały,
Jęczy nad niedolą swą.
Ciemne bory, gęsty las
Szumią powtarzając wraz.
Orle! Powstań z więzów ran!
Orle! Wzleć nad Polski łan!
Bo na polskiej ziemi zgroza,
A w jej synach zemsta wre;
Jasna wierzba, biała brzoza,
Opuściły listki swe.
I głosem grobowych dum
Powtarzają smutny szum:
Orle! Powstań z wiązów, ran,
Orle! Wzleć na Polski łan!
Polska Wisła, rzek królowa,
Broni piaski, łamie kry,
A do morza od Krakowa
Polskiej ziemi niesie łzy.
Nad wodami mglisty pas,
A wśród pasu zimny głaz.
Orle! Powstań z więzów, ran,
Orle! Wzleć na Polski łan!
A zielone w koło niwy,
Wszystkie pola, miły gaj,
Od Łomnicy aż do Dźwiny,
Głosem woła cały kraj;
A końcu z niebieskich bram,
Dniu swobody zaświeć nam!
Orle! Powstań z więzów, ran,
Orle! Wzleć na Polski łan!