W podmieGjskich pociągach, biegnących o świcie,
gdy noGc przekomarza się z dnieDm,
śni piDerwsza zmiana pół jawnie, pół skrycie,
niedokończony seGn,

skuleni na ławkach lub stojąc w przeciągu,
w zaspany kołyszą się w rytm,
aż wyrok ogłosi wygnanie z pociągu,
hamulca złośliwy zgrzyt.

PodmiGejskim pociągiem jeździmy do raju,
codziennie, niezmiennie od laDt,
codziDennie te same, nas w drodze mijają,
drzewa ubrane w wiGatr,
co dziGeń do roboty a potem z powrotem,
i jeden tylko dziwi nas fakCt,
gdziekoDlwiek byś chłopie nie jechał to za oknem,
w przeciwną stronę toczy się śwGiat.D7  
Wypluty z pociągu popłynie do fabryk,
zmęczony życiem, szary tłum,
za pracę dostaną po groszu pogardy,
i wrosły za paznokcie brud,
rzecz dziwna czas wolno im płynie na zmianie,
a życie mija szybko jak sen,
gdy wyjdą z fabryki do pociągu zostanie,
godziny niepotrzebny strzęp.

W podmiejskich pociągach, na skraju wieczora,
gdy noc przekomarza się z dniem,
gasną marzenia na świat przyszłe wczoraj,
że czasem w życiu spełnia się sen,
jedzie, wtulona w chłopaka dziewczyna,
kupiła sobie nowy płaszcz,
i spodnie Wranglery od krawca z Tuszyna,
bo tanie i były w sam raz.