Wojsko zbiera się na błoniu,
Król się zjawił na przeglądzie,
Każdy rycerz jest na koniu,
Tylko Dreptak - na wielbłądzie!

Sygnał trąb w powietrzu dzwoni
I komenda pada ostra:
- Baczność wiara! Wszyscy z koni!
Wszyscy hyc! - a Dreptak został...

Król ze złości pogryzł berło,
I na niego wrzasnął z góry
- Dreptak, ożeż ty ofermo,
Złaźżeż z tej karykatury!

Dreptak złazi, wojsko czeka,
Czeka król w swym majestacie,
A tymczasem już z daleka
Galopuje nieprzyjaciel.

Król wygłosił do wojaków
Krótką mowę: - Drodzy moi!
Naprzód! Na koń, bij Krzyżaków!
Wszyscy wsiedli - Dreptak stoi!

Stoi Dreptak, a tymczasem
Obie armie cwałem bieżą,
Poczem z trzaskiem i hałasem
Jak ci się ze sobą zderzą!

Jak nie zbiją się do kupy -
Trzask i wrzask zamarły w dali,
Patrzy Dreptak - same trupy,
Tylko on i król zostali...

A po chwili, z gęstwy krzaków,
Z miną smętną i ponurą
Wylazł Wielki Mistrz Krzyżaków
Mrucząc: - Dobra, wyście górą...

Tu się przyjrzał wielbłądowi
Co opodal skubał trawkę
I zawołał: - Co pan powi?
Jakaś nowa Wunderwaffke?

Król nie wahał się ni chwili
Tylko rzekł z zadowoleniem:
- Właśnie żeśmy wprowadzili
Model ów na uzbrojenie!

W tej historii dwa morały
się unoszą na powierzchni:
Pierwszy - że całokształt chwały
Przechwytuje zwykle zwierzchnik.

Morał drugi, równie tęgi,
I niegłupia w nim recepta:
- Gdy ścierają się potęgi,
Lepiej spóźnić się, jak Dreptak!