Czarne skały w morzu tkwią
Jak drapieżne szpony,
Zimną je obmywa łzą
Ocean niezmierzony.

Morska kipiel burzy się,
Na rafach woda kłębi,
Pośród sztormu, ryków złych,
Śmierć czyha w bezdennej głębi.

Śmiały szkuner z wiatrem gna
Przez spienione fale,
Drą się żagle, liny rwą
W morza niszczycielskim szale.

Nagle słychać trwogi krzyk,
Kiedy szkuner biały,
Pchany wiatru silną dłonią,
Uderza w podwodne skały.

Statkiem targa straszny wstrząs,
Maszty w morze zwala,
Przez żaglowca smukły dek
Przetacza się wielka fala.

Nikt nie słyszy bicia w dzwon,
Dźwięki tłumi burza,
Biały szkuner kończy rejs,
I w morzu się zanurza.

Ranne słońce nowy dzień
Wita morską ciszą,
A żaglowca drobne szczątki
Na falach się kołyszą.

Wielu dzielnych chłopców już
Znalazło śmierć w odmętach,
Pamiętamy o nich my
I dobry Bóg pamięta.