Czeremcha biała w białych kwiatach stoi pośród wód

i każdym listkiem słońcu szepce: „Mnie potrzebny chłód.

Pieść kwiaty moje lecz poranny zostaw liściom cień.”

I odtąd dla czeremchy zwód powstaje świeży dzień.



Czeremcha płatki gubiąc wciąż ku polom blask swój śle

i jasno świeci pośród wód jej biała suknia w mgle.

Od rana do niej z mokrych łąk żegluje trzmiel i żółty bąk

od rana biały kwiat na wodzie pisze ślad.



W jej sercu brzęcząc żółte trzmiele cicho szepcą doń:

„O, o, jakże lśni twój biały kwiat i koi twoja woń!”

I słodko jej nad wodą stać i blask swój słać,

i słodko jej z ogromnych wód pić świeży cień i chłód.