Ludzie żyją tak jak dawniej,
Okna myją, świat malują,
Zapatrzeni na gołębie
Mrużą oczy.


Dzieci się na łąkach bawią,
Sprawy się przy stołach święcą,

Pobielone pnie czereśni — wiosna!



Niewiadomo tylko czy dzień minął,
Czy wypada z żoną w oknie zasiąść,
I zapatrzeć się w tak dobrze znane czasy,

Spokojny dom.


W takich razach czas się gubi,
Przygarbione myśli ciążą,
Mrok się ściele ołowiany,
Z sił opada dzień.


Dzieci się na łąkach bawią,
Sprawy się przy stołach święcą,

Pobielone pnie czereśni — wiosna!



Niewiadomo tylko czy dzień minął,
Czy wypada z żoną w oknie zasiąść,
I zapatrzeć się w tak dobrze znane czasy,

Spokojny dom.


Nikt już bliski nie nadejdzie
Wieczór schłodniał, blask posiwiał,
Czyżby sen, czyżby sen

Mi ciebie przywiał?


Dzieci się na łąkach bawią,
Sprawy się przy stołach święcą,

Pobielone pnie czereśni — wiosna!



Niewiadomo tylko czy dzień minął,
Czy wypada z żoną w oknie zasiąść,
I zapatrzeć się w tak dobrze znane czasy,

Spokojny dom.