To była stara drewniana łódź
Rozkołysana pieśnią fal
Zniszczony pomost trzymał ją za ręce
A na nim stary rybak stał

Zapatrzony gdzieś w daleką przeszłość
Gdy wypływali razem w morze co świt
Tak pragnąłby przywrócić jej świetność
Lecz już kończą się ich dni

A wiatr wołał w górę żagiel
Już neptun do siebie wzywa was
Niech stary dom za rufą zniknie
Zamieszkajcie pośród fal

Wyciągnął rybak podarty żagiel
Ile miał lat nie zliczy nikt
Ostatni raz spojrzał tam na port
Nie tu dopełnić chce swych dni

Odwrócił wzrok w błękitne niebo
I łzę szczęścia oddał mu
Gdy stawiał żagiel wróciło piękno
Z najcudowniejszych w świecie snów

Tam gdzie wiatr zawodzi wśród fal - /3x

I sztorm za sztormem szalał wciąż
Ogromne fale kryły ich
I nie walczyli z żywiołem już
Aby na zawsze w morze iść