Czy znacie miłość Don Kichota,
rycerza, barda i huncwota?
Ujęła go dziewczyny cnota,
więc pod jej oknem śpiewał tak...

Dulcineo, księżyc zgasł,
Dulcineo, spójrz choć raz!
Gdy twe oczy i usta się śmieją,
czuję, że kocham cię, Dulcineo!

Dulcineo, ufaj mi,
Dulcineo, uchyl drzwi!
Tyś mym szczęściem, tyś moją nadzieją,
całuj, Dulcineo!

Don Kichot lubej śpiewał wzniośle,
no i wiatraki bił na oślep.
A Sancho Pansa, kiep na ośle,
wtórował mu i śpiewał też...

Dulcineo, księżyc zgasł,
Dulcineo, spójrz choć raz!
Gdy twe oczy i usta się śmieją,
czuję, że kocham cię, Dulcineo!

Dulcineo, ufaj mi,
Dulcineo, uchyl drzwi!
Tyś mym szczęściem, tyś moją nadzieją,
całuj, Dulcineo!

I dziś nas także cnota wabi,
rycerze błędni myśmy sami.
Walczymy często z wiatrakami,
śpiewając Don Kichota pieśń...

Dulcineo, księżyc zgasł,
Dulcineo, spójrz choć raz!
Gdy twe oczy i usta się śmieją,
czuję, że kocham cię, Dulcineo!

Dulcineo, ufaj mi,
Dulcineo, uchyl drzwi!
Tyś mym szczęściem, tyś moją nadzieją,
całuj, Dulcineo!