Zbyt mało miejsca jest wciąż na tym świecie
i ciągle zbyt mało jest chleba.
Niewielu dobrych ludzi zostało,
a tyle dobroci potrzeba.
I tu i tam czeka jakiś człowiek
na rękę podaną otwarcie.
Być może mi, albo wam odpowie,
dlaczego tak milczy uparcie.

Tak trudno powiedzieć zwyczajne "przepraszam",
lub choćby tak proste "dziękuję",
a pełne koryto bez snów i poezji
każdemu tu prawie smakuje.
Tu głupiec jest głupi, a mędrzec niemądry
i wszyscy by chcieli do nieba,
a o tym, że płaczą gdzieś jeszcze ludzie,
zostało mi tylko zaśpiewać.

O dajże mi siłę, mój Panie Wszechmocny!
Za rękę mnie, proszę, poprowadź,
bym zawsze każdemu mógł spojrzeć w oczy
i nigdy nie wstydził się słowa,
bym milczeć nie musiał, jak człowiek, co czeka,
bo mówić po prostu się boi.
Ja chciałbym każdemu z was o wszystkim
powiedzieć
i każdy ból w sercu ukoić.