1. Gdy raz szedłem drogą nad jezioro,
Spotkałem damę o kręconych włosach,
Nie spojrzała nawet na mnie swymi oczy,
Tylko brnęła przed siebie, na łeb, na szyję.
Zniknęła za zakrętem jakby z wody
I nikt jej nie ujrzał już więcej.
Ja wiedziałem, satyrykowi nie wypada,
Aby żartem swym próbował los skusić.

Ref: Ironia satyryka,
Żywot nieszczery,
Być innym niż wszyscy
I los z nimi dzielić.

2. Myśli me zżerały mego ducha,
A nicość spłynęła jak woda do studni,
Nocami odwiedzała mnie dziewczyna,
Znad jeziora dziewoja o kręconych włosach.
Wiedziałem, nie ujrzę jej już więcej,
Lecz teraz nic mi po tym, nic po nadziei.
Ironia satyryka wszem znajoma,
Nie czekaj, aż przyjdzie, lecz sam po nią chwytaj.