GóraClu, czy ci nie żalDm, odchodzGić od stron ojczystyCch,
ŚwierkoAmwych lasów i halDm i tych Gpotoków srebrzystycCh?

GóraEmlu, czy ci nie żalF?
GóraGlu, wracaj do halC!

Góral na góry spoziera i łzy rękawem ociera.
„I góry porzucić trzeba… Dla chleba, panie dla chleba!”

Góralu, wróć się do hal! w chatach zostali ojcowie.
Gdy pójdziesz od nich hen w dal, cóż z nimi będzie? ach, kto wie?

A góral jak dziecko płacze, może ich już nie zobaczę?
I ojców porzucić trzeba, dla chleba, Panie, dla chleba.

Góralu, nie odchodź, nie, na wzgórku u Męki Boskiej,
Tam matka twa płacze cię, uschnie z tęsknoty i troski.

On głowę zwiesił i wzdycha: „Oj, dolaż moja”, rzekł z cicha.
I matkę porzucić trzeba, dla chleba, Panie, dla chleba.

I poszedł, z grabiami, z kosą, w guńce starganej szedł boso.
I poszedł z gór swoich w dal. Góralu, żal mi cię żal.