Żeby z okruchów złożyć świat

w coś, co ma koniec i początek;

Żeby w chaosie znaleźć ład

i uspokoić serce drżące;

Żeby cel miała każda droga,

człowiek wymyślił sobie boga.



Żeby pomnażać ludzki ród

i mieć do tego wyższy pretekst;

Żeby nie popęd, ale cud

łączył mężczyznę i kobietę;

Żeby się dużo wznioślej żyło,

człowiek wymyślił sobie miłość.



Żeby poskładać w jakiś rytm

kształty, kolory, dźwięki, słowa;

Żeby nie każda myśl i czyn

dały się mądrze motywować;

Żeby móc robić rzeczy głupie,

człowiek wymyślił sobie sztukę.



Żeby usprawiedliwić zło

i prawo innych niewolenia;

Żeby pewności tłumić moc,

że w sumie nic wartości nie ma;

Żeby oznaczyć wszystko ceną,

człowiek wymyślił sobie pieniądz.



Żeby natury poznać twarz

i w swoje rysy ją zamieniać;

Żeby przed lustrem mocno stać

i nadać sobie sens istnienia;

Tak z konieczności, jak z potrzeby

człowiek wymyślił słowo "żeby".