Już nie płynę, nie żyję wpław,
nie rozgarniam łokciami spraw,
głową do dołu nie skaczę w przód
i nie porywa mnie nowy nurt.

Już nie płynę, nie robię fal,
nie ma mnie tam, gdzie łamanie tam,
nie rośnie mi konto morskich mili
coraz rzadziej rzucam się w wir.

Czas płynie – zwykła rzecz,
w ślad za nim ryby gonią,
a ja tymczasem wręcz
próbuję nie utonąć.

Już nie lecę, nie frunę w dal,
szybuję jakbym na szybę wpadł,
noszenie spada mi z dnia na dzień
i horyzontów dostrzegam mniej.

Już nie lecę, nie sięgam chmur,
nie tnę powietrza lotniami piór,
skronią dotykam korony drzew
i coraz niżej słychać mój śpiew.

Czas leci – zwykła rzecz,
w ślad za nim ptaków stada,
a ja tymczasem wręcz
próbuję nie opadać.

Jeszcze popłynę do takich wysp,
gdzie serca kompas w zachwycie drży,
osiągnę marzeń najgłębszy rów,
zawinę ogon do portu snów.

Jeszcze polecę do takich stron,
gdzie rosną skrzydła na miejscu rąk,
ze szczytów myśli obejrzę świat,
zmienię się w echo i górski wiatr.