sł.: Bolesław Leśmian, m.: Robert Leonhard


jEużA cBzaC#ms pokochać w sadzie pustkowie bezdomne
pE0takF#mi niAebEem schorzałe i drzewa ułomne
iA pBłoG#mt coC#m tyle desek w złe stracił godziny
żF#me naB tAraEwę cień rzuca przejrzystej drabiny
jAużB cEzaAs,B jEuż czas, już czas, pokochać czas
Już czas ukochać wieczór z tamtej strony rzeki
I zmarłego sąsiada ogród niedaleki
I ciemność co nim duszę sny do snu uprzątną
Żywi nas po kryjomu dobrocią pokątną
Już czas, już czas, już czas pokochać czas
Już czas ciułać okruchy ostatniego znoju
W ubogich złocistościach zlękłego pokoju
I skroń złożyć w twe ręce wycieńczone mgłami
I nie płakać - nie płakać wspólnymi siłami
Już czas, już czas, już czas pokochać czas