Przyjaciółko mego serca – wróć,
mam pusty dom.
I znów jestem sama, sama znów,
nie licząc trosk.

Ja wierzyłam tobie jak nikt, a ty
znałaś każdy śmiech i łzy.
On nie kochał nigdy żadnej z nas,
nie kochał nas.

Przyjaciółko mego serca – wróć,
on nie jest wart,
by przez niego niewidzialny mur
tak dzielił nas.

Szczęście miało jego kolor i wdzięk,
jego oczy, jego śmiech.
Szczęście miało dla nas jedną twarz,
tę samą twarz.

Ratował mnie gin.
Ty dawno byłaś już z nim.
A ja płakałam na dnie piekła.
Za mąż uciekłam.
On teraz ma dom
o pięć tysięcy mil stąd.
Na sercu nosi numer konta,
klucze od forda.

On nie kochał nas.

Ratował mnie gin.
Ty dawno byłaś już z nim.
A ja płakałam na dnie piekła.
Za mąż uciekłam.
On teraz ma dom
o pięć tysięcy mil stąd.
Na sercu nosi numer konta,
klucze od forda.

Przyjaciółko z mych dziecinnych lat –
winna czy nie,
tak tęskniłam długo do twych wad,
do naszych miejsc.

Czas uleczy rany, uśpi ból i tak.
I wygoni cichy żal:
on nie kochał nigdy żadnej z nas.
On nie kochał nigdy żadnej z nas,
nie kochał nas.

Nie kochał nas. Nie, nie, nie, nie, nie.
Nie kochał nas. Nie, nie, nie, nie, nie.
Nie kochał nas. Nie, nie kochał nas.
Nie kochał nas. Nie, nie, nie, nie, nie.