Biegną przed siebie w niebiańskim tańcu
Widma z dziupli wyrytych drzew
Czasem się znudzą usiądą z boku
By znów wrócić do zamku bram

Tam już zostaną w nim zamieszkają
Będą tam zanim ktoś je zobaczy
Lecz przecież one nie śpią wcale
Tańczą jedynie w królewskich salach

Przecież każdy z nich miało swe ciało
Przecież każde z nich kiedyś się śmiało
Mogło patrzeć i czuć tak jak człowiek
Teraz chce tylko tańcem się ogrzać

Chowają się w salach dostojnie zdobionych
W bończucznych pozach zwierciadłem złoconym
A ich ciała jasne przezrocza
Jarzą się niczym wyblakłe słońce
W zamku zostaną w nim zamieszkają
Będą się kłaniać w niebiańskim tańcu
A kiedy słońce zmorzy ich twarze
Znikną tak szybko jak biegły na sale

Przecież każdy z nich miało swe ciało
Przecież każde z nich kiedyś się śmiało
Mogło patrzeć i czuć tak jak człowiek
Teraz chce tylko tańcem się ogrzać
Chce tylko tańcem się ogrzać