Za mało dałeś życia,
za małe dałeś serce,
a wolność, cóż za wolność,
okrutnym być dla siebie,
czy głęboko czuć.

No albo taki wiatr, czyż on
szczęśliwy w swoim pędzie,
plącze się w sukni,
pieści twarz,
a potem wyje tęsknie.

I co z tym szczęściem,
kiedy w sercu
trudnej miłości tak wiele,
a ono pęknąć nie chce,
tylko rwie.

Zbyt wielki świat nam dałeś,
zbyt wiele namiętności,
a słowa, cóż po słowach,
kiedy spojrzenie powie,
to co tysiąc słów.

No albo taki deszcz,
jak boleć musi go ulotność
w chwili, gdy pieści
ramion kształt,
a potem bezpowrotność.

I co z tym...

No albo taki wiatr, czyż on
szczęśliwy w swoim pędzie,
plącze się w sukni,
pieści twarz,
a potem wyje tęsknie.

I co z tym...