DzDiesięć lat temu w ciemną, zimną noc
 ZabA7ito człowieka w świetle miejsGkich lamp. D 
 Na scDenie było kilku, każdy cicho stał,
 MordA7erca, który zbiegł wyglądaGł jak ja.  D 

Sędzia zapytał: „Z kim byłeś i gdzie,
Lepiej powiedz wszystko, bo pójdziesz na śmierć”.
Lecz nic nie odrzekłem myśląc, czas umierać,
Bo spałem wtedy z żoną najlepszego przyjaciela.


 Ona Gidzie po góDrach, wciąż szlocGha i łka, D 
 Jej czGarny długi weDlon nad grobeGm rwie wiatDr
 I nDikt tego nie wie, nikt nie rozumie,
G A7 D (ref.)x2
Nikt nie wie tego oprócz mnie.


Szafot jest blisko i wieczność też,
Ona stoi wśród tłumu nie roniąc żadnych łez.
Zaś późną nocą, gdy zimny wiatr dmie,
Ona płacze cicho i wciąż woła mnie.

( solo jak zwrotka )

 Ona Gidzie po góDrach, wciąż szloGcha i łka, D 
 Jej czGarny długi welDon nad grobeGm rwie wiatr D 
 I nDikt tego nie wie, nikt nie rozumie,
 Nikt nieG wie tegoA7 oprócz mnie.  D 
Nikt nieG wie tegoA7 oprócz mnie.  D