Poranne zorze przegnały noc,
Na nieboskłonie ostatnie z gwiazd
Jeszcze migocą wstrzymując moc,
Lecz zanim zgasną mają swój blask.

Tak wiecznie lśnili i będą lśnić,
Ci z wojowników co znali śmierć
Ich gwiazdy mają jak diament być,
Swoim potomkom blask chwały nieść.

Węgiel diamentu zapytał raz,
Nie wiedząc czemu ten twardszym jest
"Jesteśmy przecież jak brat i brat,
A jednak twardsze masz ciało swe".
Diament mu odrzekł: "Dlaczego ty,
Miękki tak jesteś i kruchy wciąż?
Jak chcesz mi bratem moim wciąż być,
Nie możesz błyszczeć, tworzyć i ciąć".

Wiele mądrości skrywa ten wiersz,
Kto chce go zgłębić, odkryć sens słów?
Stać się diamentem, to dzierżyć miecz,
By śmierci godnie upaść do stóp.

Wielu tak żyło, by teraz trwać,
Okryci chwałą wojennych dni
Oni diamentem chcieli się stać,
To co szlachetne w ich duszach tkwi.

Nie ma popiołów co mogą skryć,
Piękno diamentów na wieczny czas
Nie ma obłudy co może lżyć,
Istocie prawdy gdy wiarę masz.

To twardym duszom śpiewamy pieśń,
Wiatry ją porwą w korony drzew
Niech ją poniosą najwyższe z fal,
Naszym diamentom niesiemy dar.
To twardym duszom śpiewamy pieśń,
Niechaj usłyszą Ojczyzny zew,
Niech ją wyniesie na szczyty gór
Diamentów tchnienie z pradawnych snów.

Nie ma zwycięstwa bez trudu walk,
I bohaterstwa bez wiary w czyn
Nie ma diamentów bez długich lat,
Ani honoru bez straty krwi.

Nie ma honoru, bez starty krwi!

Oni wiedzieli co znaczy triumf,
Kiedy dotarli na życia skraj
Niepokonani, chociaż ich grób
Porósł drzewami jak stary las.
Oni wytrwali, choć słony pot
Otwarte rany złośliwie piekł,
Niepokonani, chociaż ich los
W czeluść otchłani przedwcześnie legł...

To twardym duszom śpiewamy pieśń,
Wiatry ją porwą w korony drzew
Niech ją poniosą najwyższe z fal,
Naszym diamentom niesiemy dar.
To twardym duszom śpiewamy pieśń,
Niechaj usłyszą Ojczyzny zew,
Niech ją wyniesie na szczyty gór
Diamentów tchnienie z pradawnych snów.