Jak siedze wzdłuż brzegu,
Moich życzeń i moich snów,
Moja kłamliwa duma ,roztrzaskana na podłodze.
Ze zmianą słonecznego snopu światła.

Moje myśli obejmowała nicość.
Fale mojego umysłu mijają tak powoli.
Długa pod kątem twoich ofiarowanych pieszczot.
Jak niewinna, jak młody rzeźki śnieg.

Jak odchodząca cisza.
Zbieram siły do innego dnia.
Inny dzień przez który idę.
Inny Dzień ,bez Ciebie.

Odfrunąć z mojego nałogu.
Idę na zewnątrz, szukać głosów.
To mówi próżne błogosławieństwo.
Puste słowa i prózne wybory.


Ale te słowa, one utrzymują mnie świadomą.
Aż do momentu Twojego powrotu.
Gdzie puszczam cały ten ból.
Wolny gniew i dolegliwości,

Kiedy biorę Cię w ramiona
Cisza, która przeminęła.
Zmiana w głosie krzyczącym radośnie.
I mój ból spoczywa,jestem uspokojona.

I czuje ciepło i miłość.
Jak to we mnie odlatuje.
I doszłam tylko do jednego wniosku.
Nigdy nie pozwolę Ci odejść.