Narrator: Po paru godzinach wędrówki, dotarli do opuszczonej chaty w lesie, w której odnaleźli Danuśkę i pojmali starego zakonnika. Gdy wreszcie Zbyszko chwycił żonę w ramiona, dziewczyna nie poznała go i wyrywając mu się z rąk, powtarzała jedynie "Boję się".

Zbyszko:
Moja jest
A przecież taka wciąż daleka
Jak długo mogę jeszcze czekać
Moja jest...

Moja jest
Moja przed światem i przed Bogiem
Więc czemu wciąż być z nią nie mogę
Moja jest...

Osłonić ją, ochronić
Przed całym świata złem
To moje prawo do niej
I tego tylko chcę...

Moja jest
Mówią co z oczu to i z serca
Nieprawda bardziej, mocniej, więcej
Moja jest!

Te słowa słyszę wciąż na nowo
Zawdzięczam życie tym trzem słowom

Rzecz raz na zawsze przesądzona
Należę do niej tak jak ona
Moja jest

Dopiero miłość tworzy nas
I bez niej jakby nas nie było

Dopiero miłość tworzy nas…