CNa kopie siana leżałem z rGana; jFa, Wojtek, MCaciek Gi KubCa.
Drzymałem mile przy dobrej chwile, wej Bartos woła: ach zguba!
KGochany WCojciechu, biGerz się do pCośpiechu, Fowo coś z niCeba wiGelkieCgo
JCak góra, by chmura, nGa dół się toczy,
błyszczy się przedziwnie, aż bolą oczy:
GOj, oj, oj, wstFawajcie, prGędko uciFekajcie, cCoś złGegCo.


Budziłem dobrze kijem po żebrze, Maćka i Kubę śpiącego.
Wstań miły szwagrze, coś Bartek gawrze, pójdźmy no wszyscy do niego.
Czego on tam ryczy, jako na basicy, tak grubo wrzeszczy na dole?
Biegliśmy wszyscy trzej prędko po roli,
Maciek padł i krzyczy: Głowa mnie boli!
Jak boli, tak boli, weźże mnie powoli, mój Kuba.

Leży na polu, z wielkiego bólu, stękać już Maciek nie może.
„Ratujcie” prosi, głowy podnosi, alić go Kuba wspomoże.
Wciągnął go do budy, położywszy dudy, i głowę jemu obwinął.
A skoro to ujrzał Tomek przy domie,
biegł prędko do budy, on leży w słomie,
trochę go poruszył i słomą poprószył, i wyszedł.

Gdy tak stoimy, wspólnie radzimy, Chrystus się z Panny narodził.
Anieli grają, wdzięcznie śpiewają, aże się Maciek obudził.
Wesoła nowina, Panna rodzi Syna, w stajni, w miasteczku Betlejem!
Weź Kuba barana, ja koszyk gruszek,
a ty weź Michale masła garnuszek
i baryłkę wina, by się ta Dziecina cieszyła.

A ty zaś Rochu pięknego grochu weźmij na plecy z pół wora.
Pod jednym dachem mieszkasz ze Stachem, daj mu tłustego kaczora.
Niech weźmie w kobielę, będzie na niedzielę, terazże idźmy wraz wszyscy
oglądać na ziemi to Boże Ciało,
co się dla nas ludzi zbawieniem stało.
Już tam są anieli, bośmy ich widzieli na szopie.

Ty Tomku, brachu, bądźże bez strachu, chociaż tam jest Józef stary.
Za wszystkich gadaj, ofiary składaj, boś ty był w szkołach u fary.
A my naokoło, zagramy wesoło, temu Dziecięciu małemu:
Sol fa mi, ut re dum, ra ra ra, Panie,
dajemyć podarki jak kogo stanie,
przyjmij nas w tej sprawie, daj niebo łaskawie, daj!